In de Volkskrant van 7 november 2006 staat een pleidooi van communicatieadviseur Ingrid Pouw voor feitencontroleurs.

Nederlandse media zouden in navolging van de Verenigde Staten ook professionele feitencontroleurs in dienst moeten nemen. Deze fact-checkers controleren feiten, cijfers, uitspraken, maar ook bronnen en verwijzingen. Tijdrovend werk. Zeker, maar belangrijk voor de betrouwbaarheid van de berichtgeving. Lezers moeten er immers op kunnen vertrouwen dat het voorgeschotelde verhaal juist is. In Nederland is de journalist meestal zijn eigen controleur. Dat werkt slordigheden in de hand. Tot zover kan ik het met de aanbeveling van Ingrid Pouw helemaal eens zijn. Je kunt als lezer niet alles zelf controleren en het is van groot belang dat je er van mag uitgaan dat feiten die als feiten worden gepresenteerd kloppen.
In haar bijdrage gaat Ingrid Pouw nog een stapje verder en vindt zij dat wat voor de media moet gelden ook van toepassing moet zijn op non-fictieboeken met een sterk opiniërend karakter. Ook met dit idee kan ik van harte instemmen. Want ook schrijvers nemen het niet altijd even nauw met de feiten. Als voorbeeld hiervan noemt zij o.a. het pamflet Gedoemd tot kwetsbaarheid van Geert Mak (zie foto) dat "leidde tot volle opiniepagina's omdat het vele feitelijke missers bevatte".
Geert Mak heeft naar aanleiding van de kritiek op zijn pamflet een tweede pamflet geschreven met de titel Nagekomen flessenpost (2005). Daarin geeft hij ruiterlijk een aantal fouten toe en weerlegt hij een aantal punten van kritiek dat zijn eerdere pamflet oogstte. Het is opmerkelijk dat Ingrid Pouw dit niet vermeldt. Door dit feit te verzwijgen zet zij onbedoeld haar eigen pleidooi voor feitencontroleurs extra kracht bij.

© JOHAN BLAAUW

november 2006

naar begin