|
|
Kerstmis: alles andersom
In Lucas 2 vinden we het zogenaamde kerstevangelie.
Het geboorteverhaal van Jezus. Je zou er als titel boven kunnen zetten
Alles
andersom.
De geschiedenis wordt er niet verteld vanuit het
gezichtspunt van de machthebbers, maar vanuit dat van gewone mensen. Maria
en Jozef. Onderweg. Net als wij. Op zoek naar een verblijfplaats. Naar
een plek voor henzelf. Maar er blijkt voor hen geen plaats in de herberg.
Herkenbaar? We hoeven daarbij niet alleen te
denken aan vluchtelingen en asielzoekers. We kunnen ook naar onszelf kijken.
Naar onze eigen zoektocht naar houvast en oriëntatie, waarbij we ook
vaak de ervaring opdoen dat er geen plaats is. Geen plaats waar we met
ons verdriet en onze boosheid terecht kunnen.
Er is plaats
Zo kan het beeld van de herberg waar geen plaats
is een beeld van onszelf zijn. Van hoe we ons kunnen voelen. Zo opgevat
is het een beeld van onze vervreemding, niet van onze redding. Van ons
geestelijk dakloos zijn, niet van onze bevrijding. Meer een spiegel waarin
we onszelf herkennen dan een telescoop waardoor we een onbekende ster,
een nieuw licht in ons leven ontdekken.
Is die herberg waar geen plaats is het beeld
waar het geboorteverhaal van Jezus om draait? Of is dat het beeld van de
kribbe (voederbak) waar wél plaats is?
Als we het beeld van de herberg waar geen plaats
is laten omslaan in dat van de kribbe of de stal waar wél plaats
is dan wordt het beeld anders: er is plaats. Het kan. Het is mogelijk.
Misschien wel niet waar we het hadden verwacht of gehoopt. Maar toch. Ook
het perspectief verandert dan. Wat in het groot klein leek, blijkt in het
klein helemaal niet klein, maar groter dan we aanvankelijk dachten. Ook
hier is het: Alles andersom.
Twee manieren
Wat ik maar wil zeggen is: we kunnen op twee
manieren naar die kribbe of voederbak kijken. We kunnen hem zien als teken
van ongastvrijheid. We kunnen hem ook zien als teken dat er wel plaats
is.
Of je nu op de ene of de andere manier kijkt
maakt een wereld van verschil uit. Bij de ene manier van kijken is de kribbe
een teken van vervreemding. Bij de andere manier een teken van hoop. Hoop
dat wat kwetsbaar is en machteloos ook groeikansen heeft en wel degelijk
van belang is. Hoop dat er toekomst is. Dat alle begin, hoe klein ook,
telt.
Misschien mogen we wel zeggen dat we de mensen
worden die we zijn door de manier waarop we gebeurtenissen zien. Of door
de manier waarop we omgaan met de ervaringen die we opdoen in ons leven.
Pijnlijke ontmoetingen met de hardheid van het leven kunnen algauw leiden
tot emoties waarin we blijven steken. Of lukt het ons, met vallen en opstaan,
in geduld en vertrouwen, ze om te smeden tot ervaringen waaruit we kunnen
leven? Met een nieuw perspectief? Niet zonder hoop?
Kerstmis is zo'n poging.
© JOHAN BLAAUW
naar begin |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|