20 december 2006 overleed de Italiaan Piergiorgio Welby (60). Veertig jaar leed hij aan steeds erger wordende spierverlamming. In de laatste fase van zijn leven (zie foto) kon hij alleen nog maar zijn lippen en oogleden bewegen, kreeg hij zijn voedsel kunstmatig toegediend en werd hij in leven gehouden met beademingsapparatuur die hem steeds meer pijn bezorgde. Onder deze omstandigheden beschouwde Welby zijn leven als voltooid en vroeg hij bij volle verstand zelf om stervenshulp. Onder druk van de Rooms-Katholieke Kerk werd hem dit geweigerd. Welby's wil te sterven werd echter wel ingewilligd door de arts Mario Riccio, een anesthesist, die daarmee vervolging door justitie riskeert.
Toen Welby overleden was weigerde diezelfde roomse kerk vervolgens zijn uitvaart te verzorgen ondanks uitdrukkelijk verzoek van Welby's nabestaanden.
Van een kerk mag je in mijn opvatting verwachten dat die zich het lot aantrekt van mensen die het moeilijk hebben en naast hen gaat staan. Zo niet de Rooms-Katholieke Kerk. Ze liet Piergiorgio Welby in zijn laatste levensfase (bijna letterlijk) stikken. Vervolgens liet ze zijn in rouw gedompelde familie in de kou staan.
Als iemands lichaam een huis is geworden waar hij of zij niet langer in kan of wil wonen lijkt het mij niet meer dan redelijk en billijk een verzoek van de betreffende persoon zelf om stervenshulp in te willigen. Een kerk die zoiets categorisch afwijst vind ik onverdraagzaam. Een kerk die vervolgens zo iemands uitvaart weigert te verzorgen vind ik ook nog eens onmenselijk.
Lang leve dokter Mario Riccio die zich van deze kerk niets aantrok en het enige juiste deed wat op dat moment uit menselijk oogpunt wenselijk was: Piergiorgio Welby helpen met zijn laatste wens.
 

© JOHAN BLAAUW

december 2006

Zie ook de overweging: Mag het van God? (Over euthanasie en abortus)

naar begin